|
نامه عباس دلدار از بازداشت شد گان حوادث کوی دانشگاه تهران در سال 78 خطاب به ملت ایران اوین 20/2/83
بنام خداوند جان و خرد ملت شریف ایران : حدود پنج سال است که زندگی ، جوانی و آمال دیرینه خانواده ام را در خلاء بی قانونی قوه قضاییه تباه کردم و جرمم شرکت دراعتراضات دانشجویی دانشگاه تهران در سال 78 می باشد. اعتراضی که چون ده ها هزار ایرانی معترض دیگر صورت گرفت . و در کمال تعجب پس از گذشتن ار بازجوییهای گوناگون با حکم غیر منتظره اعدام مواجه شدم !! حکمی که برایم بیشتر به یک مزاح ناتمام شبیه بود . طولی نکشید که مشمول رافت اسلامی !! شدم و با دو درجه تخفیف حکم اعدام به پانزده سال حبس تبدیل شد و بجز در ذهن ملت همیشه بیدار در ذهن هیچ مقام مسئولی نمانده و از یاد رفتم و نگارش های بی امانم بی نتیجه ماند . پس از سالها نسیان مسئولین ( و البته با پیگیریهای متوالی ملت قهرمان ) اخیرا کورسویی از یادآوری و تنبیه و همان رافت اسلامی پنج سال پیش ! در ذهن صادر کنندگان حکم اعدام به سراغم آمده و از بنده می خواهند که ضمن درخواست مرخصی !!! تقاضای عفو نیز بنمایم (عجب مهری در قلوب رافت زده آقایان است !! ) گویا فراموش کرده اند که حکم اعدام بنده را فقط به خاطر شرکت در یک اعتراض عمومی صادر کرده اند . من واقعا نمی دانم که تاوان کدام خطای ضد انسانی را پس میدهم ، که لازم باشد برای گریز از کیفر ، ندامت نامه و عفو نامه نوشته و یا با چند روز مرخصی ، روحیه ای دوباره برای تحمل ده سال کیفر دیگر بیابم . براستی چه کسی و بر چه اساسی زندگی و جوانی ام را اینگونه فنا و با تعیین احکام محیرالعقول زندگی را بر من و خانواده ام تباه کرده است ؟ و چگونه می توان این ظلم فاحش را با وعده چند روز مرخصی ، سرپوش گذاشت ؟ !! به همین دلیل است که بنده اعلام میدارم که نه نیازی به عفو دارم ، نه نیازی به چند روز مرخصی اعطایی حضرات دارم . بلکه خواهان رسیدگی مجدد به پرونده قضای ام می باشم . باشد که حاکمی عادل پیدا شود و در میان صفحات قطور قوانین قضایی تفحص کند و دریابد که شرکت در یک تظاهرات اعتراضی که صدها نفر دیگر نیز در آن حضور داشته اند ، شایسته چه حکمی است. و نهایتا اعلام میدارم بنده با وجود ملتی حاضر و قهرمان ( که بدان افتخار میکنم ) نیازی به تجدید روحیه نداشته و ندارم . چرا که روحیه ام را از صداهای به گوش رسیده ملت باز می یابم . صدایی که بارها و بارها سکوت ظلمت را در نور دیده و به من و دوستانم می رسد .
پاینده و پیروز باشید عباس دلدار اوین 20/2/83
|
