فلسطینی ها خشمگین اند

 

روزنامه تاتس 8 ماه مه 2004

DOROTHEA HAHN

برگردان ناهید جعفرپور


در باره اوضاع فلسطین Laetitia Bucailleمصاحبه با لاتیتیا بوکایله، جامعه شناس 32 ساله ایست که در دانشگاه بوردوآکس تدریس می نماید. وی ابتدا در سالهای نود در دانشگاه مصرعربی را تحصیل نمود و بعدا به غرب اردن برای زندگی مهاجرت کرد. کتاب معروف او بنام "Generation Intifada" در انتشارات هامبورگ به چاپ رسیده است.

"اگر اسرائیل سیاستش را تغییر دهد، در جبهه های سخت جنگ خاورمیانه مبارزه شروع خواهد شد".        

 

تاتس: نزدیک به ده سال است که در فلسطین دولت خود مختار وجود دارد ، بیلانش چه بوده است؟                                                                                  

لاتیتیا بوکایله: دولت خود مختار فلسطین دولت رشوه گیریی است که اکثرا هیچ سودمند نیست و در برخی جا ها هم مستبد است. اما  برخلاف دیگر جوامع عربی فلسطینی ها می توانند آزادانه منظور خود را بیان نمایند، حتی اگر اختلاف نظراتی هم وجود داشته باشد.  اصولا فلسطین را نمی توان با رژیم های صدام حسین و یا اردن مقایسه نمود.                    

تاتس : این تفاوت از کجا ناشی میشود؟                                                                            

لاتیتیا بوکایله: از سال 1967 تا سال 1994 در فلسطین هیچ دولت قانونی پذیرفته شده از جانب مردم وجود نداشت. در این زمان جامعه فلسطین بتنهائی خود را سازماندهی می نمود. زمانی که ماموران خودمختار فلسطینی در سال 1994 آمدند، در جامعه ای قرار گرفتند که: یک جنگ تهاجمی مانند انتفاذه را سازماندهی نموده بود.                                   

تاتس : خوب پس دومین فاز انتفاذه یعنی حمله های انتحاری چهره دیگری از اولین انتفاذه داشت؟ چرا؟                                                                                                

لاتیتیا بوکایله: در اولین انتفاذا اشغالگران اسرائیلی وجود دارند. در آن زمان هدف این بود که با آکسیون های متمدنانه ساختار ارتش اشغالگر اسرائیل را متلاشی کنند . در آن زمان بایکوت مالیاتی شد و اعتصاب شد و تلاش گردید با محصولات فلسطینی احتیاجات داخلی مردم فلسطین را تامین نمود. امروز اما اصولا تماس مستقیم با ساختارهای اسرائیلی  وجود ندارد. اشغالگران اسرائیلی گرچه بصورت کامل خارج نشده اند اما بخشی از وظایف به دولت خود مختار محول گشته است.         

تاتس : در این صورت مشخص میشود که چرا دومین انتفاذا از یک سنگ پرتاب کنی به یک حمله انتحاری می رسد؟                                                                                                  

 

 

لاتیتیا بوکایله: زمانیکه هنوز بخشی از اشغالگران در فلسطین هستند چگونه میتوان آکسیون های قانونی و متمدنانه را سازماندهی داد؟ تازه یک سازمان چریکی را بسختی میتوان سازماندهی داد، زیرا منطق مبارزات چریکی بر این اساس است که سریع حمله کن و سریع عقب نشینی نما. این امکان عقب نشینی به خاطر حصار بندی ارتش اسرائیل غیر ممکن گشته است. قدرت حرکت و جابجائی جنبش بسار پائین است.                                     

تاتس: شما اعتقاد دارید که آلترناتیو دیگری برای حمله های انتحاری وجود ندارد؟                  

لاتیتیا بوکایله: نه . اما من معتقدم که برای فلسطینها بسیار سخت است که اشکال جدید مبارزه را پیدا نمایند. آکسیون های قانونی و متمدنانه و مقاوت راه بجائی نمی برند. سنگ پرتاب کردن یک عمل از روی ناعلاجی است و بسیار خطرناک است. زیرا که ارتش اسرائیل بر خلاف انتفاذای اول اینبار از فشنگ های حقیقی استفاده می نماید.  به این لحاظ جنبش های اسلامی متد های خود را انتخاب کرده اند و توسط این متد ها به عنوان تنها راه حل قصد توازن قوا با اسرائیل را دارند.

تاتس: چه کسی در حال حاضر قدرت را در فلسطین در دست دارد؟      

لاتیتیا بوکایله: در آنجا مرکز قدرتی وجود ندارد. ماموران خود مختار بسیار ضعیفند. بخاطر حصار بندی منطقه قدرت های منطقه ای مختلفی وجود دارند. الفتح قویست. همچنین حماس هم تجهیزات مهمی را در اختیار دارد.

تاتس: توازن قدرت میان الفتح و حماس چگونه است؟          

لاتیتیا بوکایله: بین آنها توافقات و اختلافاتی وجود دارد.  در سال 2002 ارتش الفتح تصمیم گرفت حمله های انتحاری را با وجود اینکه کاملا در تضاد با تز الفتح بود که همیشه اعتقاد داشت :" ما در مقابل ارتش و در مقابل مناطق اشغالی در شهرک های مسکونی مبارزه می کنیم نه در اسرائیل"، به اجرا در آورند. الفتح این متد را انتخاب نمود زیرا نیروی جوان سازمانش رادیکال تر از نیروی قدیمی اش می باشد. جوانهای الفتح نمی خواستند به لحاظ نظامی و آرایش جنگی از جوانان حماس عقب تر باشند.                   

نگاه جامعه فلسطین نسبت به اسرائیل از سال 1994 چه تغییری نموده است؟                  

لاتیتیا بوکایله: کاملا. بعد از سال 1994 قرار بود که پیمانی با اسرائیل بسته شود. سپس فلسطینی ها پشیمان شدند و دلیلش هم این بود که اولا زندانیان سیاسی فلسطینی کم کم از زندانها آزاد گردیدندو همچنین تعداد شهرک های مسکونی غرب اردن بین سالهای 1992 تا سال 2000 دوبرابر گشت و بالاخره فلسطینی ها احساس کردند که گول خورده اند.

تاتس: آیا اکثریت مردم فلسطین اصلا به صلح با اسرائیل فکر می کنند؟

 

لاتیتیا بوکایله:متفاوت است. درست بعد از هر حمله اسرائیل خشم فلسطینی ها شدت می گیرد. اما همزمان برای فلسطینی ها روشن است که دولت اسرائیل بدون وقفه وجود دارد و اسرائیل این چنین قوی است و قوی خواهد ماند. فلسطینی ها می گویند ما باید خودمان را فعال کنیم.

تاتس: آریل شارل میخواهد از نوار غزه عقب نشینی کند اما آن طور که معلوم است بخش اعظم غرب اردن را نگهدارد. آیا یک فلسطین تکه تکه شده می تواند وجود داشته باشد و خوب عمل کند؟                                                                                                              

لاتیتیا بوکایله:اگر که مرزها باز شوند . زیرا بدون رفت و آمد بین نوار غزه و غرب اردن خیلی مشکل خواهد شد.                                                                                                         

تاتس: در حال حاضر جبهه ها خیلی سخت تحت مراقبتند . چگونه جنبش مقاومت می تواند دوباره فعال گردد؟ 

لاتیتیا بوکایله: از طریق اسرائیل. در اسرائیل مثلا آرائی وجود دارد که از ارتش سر پیچی می کنند. اما آنها قدرتی ندارند. مردم فلسطین فکر می کنند که شارون نمی خواهد مشکلات حل گردد و به این جهت یک تجهیز بین المللی لازم است که اسرائیل را مجبور به مذاکرات نماید.                                                               

تاتس : بنا براین چشم انداز پایان این جنگ به این زودی ها وجود ندارد؟

لاتیتیا بوکایله: مثلا این که اگر دولت جدید آمریکا سر کار بیاید امکان دارد مواضع آنها تغییر کند. اما تا زمانی که آمریکا عراق را در اشغال دارد بطور جدی به مسئله اسرائیل و فلسطین نخواهند پرداخت.